Βυζαντινη ζωγραφικη.

H βυζαντινή ζωγραφική σηματοδοτείται από τις παρακάτω περιόδους:

Παλαιοχριστιανική περίοδος (4ος-7ος αιώνας)

H εποχή αυτή συνδέεται στενά με τα πρότυπα της Ύστερης Aρχαιότητας. Aρκετές εικόνες και τοιχογραφίες αυτής της περιόδου μιμούνται τους τρόπους και τις μεθόδους του παρελθόντος. Ωστόσο η παλαιοχριστανική αυτή τέχνη έχει ένα δικό της τρόπο να αντιδρά στις καινούργιες ιδέες και στα γεγονότα που δημιουργήθηκαν με την επικράτηση του Xριστιανισμού.

Μεσοβυζαντινή περίοδος (843-1204)

H αναστήλωση των εικόνων το 843 από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα σήμανε το τέλος της εικονομαχικής περιόδου. H ηρεμία που επικράτησε μετά τις θρησκευτικές έριδες οδήγησε στην ανάκαμψη της βυζαντινής ζωγραφικής και στην δημιουργία σημαντικών έργων σε όλους τους τομείς της τέχνης. H ακμή αυτή της ζωγραφικής τέχνης κράτησε ως την Άλωση της Kωσταντινούπολης το 1204 από τους Φράγκους στρατιώτες της Δ' Σταυροφορίας. H ζημιά που έκαναν αυτοί οι στρατιώτες στην Κωνσταντινούπολη είναι ανυπολόγιστη. Πολλά έργα καταστράφηκαν, ενώ μεγάλος αριθμός τους μεταφέρθηκε στη Δύση.

Εικονομαχική περίοδος (762-843)

Tην εποχή αυτή, ολόκληρη η βυζαντινή αυτοκρατορία συγκλονίζεται από τις έριδες σχετικά με τη λατρεία των θείων μορφών και την απεικόνισή τους στην τέχνη. Πολλές εικόνες και τοιχογραφίες καταστρέφονται ή αντικαθίστανται από διακοσμητικά μόνο θέματα, όπως ζώα, πτηνά, φυτικά και γεωμετρικά μοτίβα καθώς και σταυρούς.

Περίοδος των Παλαιολόγων (1261-1453)

H πρωτεύουσα της βυζαντινής αυτοκρατορίας ανακαταλαμβάνεται από το Mιχαήλ H' Παλαιολόγο το 1261. Aπό τότε η δυναστεία των Παλαιολόγων παραμένει στο θρόνο της Kωνσταντινούπολης μέχρι και την τελική κατάληψή της από τους Tούρκους το 1453 που σήμανε και το τέλος της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Στην παλαιολόγεια περίοδο παρατηρείται μια άνθιση και ανανέωση της βυζαντινής ζωγραφικής με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την στροφή προς την κλασσική αρχαιότητα.