Το κοστος του πολεμου.

Νέα έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Αμερικανικού Κογκρέσου αναφέρει ότι οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν θα στοιχίσουν στις ΗΠΑ συνολικά 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2017. Επίσης στην έκθεση υπολογίζεται ότι μια ποιο γρήγορη απόσυρση των Αμερικανικών δυνάμεων θα κοστίσει περίπου 480 δισεκατομμύρια δολάρια λιγότερα απ’ ότι μια ποιο σταδιακή απόσυρση μέσα στα επόμενα 10 χρόνια. Ο πρόεδρος Μπους ζητά αυτή την εβδομάδα απ’ το Κογκρέσο να εγκρίνει άλλα 46 δισεκατομμύρια δολάρια για τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ανεβάζοντας το συνολικό κόστος στα 200 δισεκατομμύρια δολάρια για το οικονομικό έτος 2008.

Την προηγούμενη εβδομάδα, στο ετήσιο συνέδριο της «αμερικανικής οικονομικής ένωσης» (ΑΕΑ), παρουσιάσαμε μία νέα εκτίμηση για το πιθανό κόστος του πολέμου στο Ιράκ.

Συμπεράναμε πως ο λογαριασμός είναι πολύ ψηλότερος από τις προηγούμενες εκτιμήσεις -μεταξύ 1 και 2 τρις δολαρίων, ανάλογα κυρίως με το πόσο ακόμα θα παραμείνουν τα στρατεύματά μας στο Ιράκ.

Για να δώσουμε μία τάξη μεγέθους, η ταινία με τις μεγαλύτερες εισπράξεις όλων των εποχών, ο «Τιτανικός» εισέπραξε 1.8 δις δολάρια σε ολόκληρο τον κόσμο, όσο δηλαδή στοιχίζει η παραμονή των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ κάθε μισή εβδομάδα.

Όπως συνέβη με το παγόβουνο που βύθισε τον «Τιτανικό», το μεγάλο κομμάτι των εξόδων του πολέμου κρύβεται κάτω από την επιφάνεια.

Δεν υπολογίσαμε μόνο το κόστος των πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και όσα θα κληθεί να πληρώσει το κράτος τα επόμενα χρόνια σε ασφαλίσεις ζωής, αναπηρικές συντάξεις και ιατρική παρακολούθηση των 16,300 Αμερικανών που έχουν ήδη τραυματιστεί βαριά.

Υπολογίσαμε επίσης το κόστος αντικατάστασης φθαρμένων οπλικών συστημάτων, που σε περιόδους πολέμου φθείρονται τρεις με πέντε φορές ταχύτερα απ' ότι σε καιρούς ειρήνης.

Επιπρόσθετα ο στρατός θα κληθεί να πληρώσει περισσότερα για να προσελκύσει -ή να κρατήσει στο στρατό- τους εθελοντές Αμερικανούς πολίτες.

Το κερασάκι στην τούρτα -καθώς πολεμάμε με δανεικά (κυρίως από το εξωτερικό)- αφορά το κόστος των αυξημένων επιτοκίων για την εξυπηρέτηση του διογκωμένου δημόσιου μας χρέους.

Η έρευνά μας -αντίθετα από τις κρατικές εκτιμήσεις- συμπεριλαμβάνει στο κόστος του πολέμου τις οικονομικές και κοινωνικές του επιπτώσεις.

Περιλαμβάνει π.χ. το πραγματικό οικονομικό κόστος των τραυματιών και των νεκρών.

Αν κάποιο άτομο σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, η οικογένειά του λαμβάνει αποζημίωση για τα διαφυγόντα κέρδη της.

Το κράτος υπολογίζει πως το κόστος κάθε θανάτου φτάνει κατά μέσο όρο τα 6 εκατομμύρια δολάρια.

Οι ένοπλες δυνάμεις όμως τον κοστολογούν πολύ λιγότερο, γύρω στα 500,000 δολάρια.

Ένα άλλο κόστος για την οικονομία προέρχεται από το γεγονός πως οι περισσότεροι στρατιώτες προέρχονται από την εθνοφυλακή και τους έφεδρους.

Οι στρατιώτες αυτοί εν γένει κερδίζουν στο στρατό λιγότερα από ότι θα κέρδιζαν σαν πολίτες.

Τέλος, υπάρχει το μακροοικονομικό κόστος του πολέμου, όπως η αύξηση των τιμών του πετρελαίου, στο βαθμό τουλάχιστο που οφείλεται στον πόλεμο στο Ιράκ.

Το συμπέρασμά μας είναι πως η οικονομία μας θα ήταν πολύ ισχυρότερη αν επενδύαμε αυτά τα χρήματα στη χώρα μας, αντί για το Ιράκ.

Ένα κόστος ύψους 2 τρις δολαρίων μας αναγκάζει να κάνουμε ορισμένες ερωτήσεις.

Πρώτον, οι αριθμοί είναι κατά πολύ υψηλότεροι από τους υπολογισμούς της κυβέρνησης, πριν τον πόλεμο.

Τότε ο οικονομικός σύμβουλος του Λευκού Οίκου Λόρενς Λίντσεϊ (Lawrence Lindsey) απολύθηκε, διότι πρόβλεψε πως το κόστος του πολέμου θα έφτανε τα 200 δις δολάρια, που υπερέβαιναν κατά πολύ τα 60 δις που προέβλεπε επισήμως το γραφείο προϋπολογισμού της προεδρίας.

Πώς έγινε και το κόστος του πολέμου υποτιμήθηκε σε τέτοιο βαθμό;

Σε άλλες σημαντικές της πολιτικές, η κυβέρνηση αρέσκεται να δημοσιεύει εξαντλητικά λεπτομερείς εκθέσεις κόστους-οφέλους.

Ο πόλεμος στο Ιράκ είναι ένας επιλεγμένος πόλεμος, ένα είδος κυβερνητικής παρέμβασης κι όμως δεν υπάρχει σχεδόν καμία σοβαρή ανάλυση του κόστους από μία παρατεταμένη παραμονή των στρατευμάτων κατοχής.

Ήταν άραγε δυνατό να διεξαγάγουμε τον πόλεμο αυτόν με τρόπο που θα προστάτευε καλύτερα τους στρατευμένους μας και θα κόστιζε λιγότερα στη χώρα;

Φαίνεται πως μία έκθεση του πενταγώνου συμπεραίνει πως αν οι στρατιώτες μας διέθεταν καλύτερο εξοπλισμό, πολλοί θάνατοι και τραυματισμοί θα είχαν αποφευχθεί.

Η τσιγκουνιά σε τέτοια θέματα, την περίοδο της βιαστικής έναρξης των πολεμικών επιχειρήσεων, μοιάζει να οδηγεί μακροπρόθεσμα σε αύξηση του κόστους για τη χώρα (και -με τραγικό τρόπο- για όσους αναμείχθηκαν άμεσα σ' αυτόν).

Υπάρχει βέβαια πάντα το ερώτημα αν χρειαζόταν τελικά να ξοδέψουμε έστω κι ένα σεντς για αυτόν τον πόλεμο.

Αν θυμηθούμε τους μήνες που προηγήθηκαν του πολέμου: υπήρχαν λίγοι λόγοι να εισβάλουμε στο Ιράκ και πολλοί να τηρήσουμε στάση αναμονής.

Η πολιτική του Μπους (Bush) περί απειλής του Ιράκ, είχε αναγκάσει τη Βαγδάτη να ξαναδεχτεί την επιθεώρηση εκ μέρους του ΟΗΕ.
Οι επιθεωρητές έλεγαν πως χρειάζονται μερικούς μήνες ακόμα προκειμένου να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Μερικοί από τους πιο στενούς μας συμμάχους, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, εκλιπαρούσαν τις ΗΠΑ να περιμένουν το πόρισμα των επιθεωρητών.
Οι υπηρεσίες πληροφοριών έστελναν, όπως ξέρουμε πια σήμερα, αντιφατικές πληροφορίες.

Η μετατοπιση των Ηπειρων.

Ως μετατόπιση των Ηπείρων θα μπορούσαμε να καθορίσουμε τις μεγάλης κλίμακας οριζόντιες κινήσεις των ηπείρων μέσα στο γεωλογικό χρόνο. Τούτη η ιδέα μιας μεγάλης μετατόπισης έχει μακρά ιστορία. Παρατηρώντας το γεγονός ότι το σχήμα της ακτογραμμής της ανατολικής Ν. Αμερικής ταίριαζε στο σχήμα της ακτογραμμής της Δ. Αφρικής, ο γερμανός φυσιολόγος Αλεξάντερ φον Χούμπολτ διαμόρφωσε το 1800 τη θεωρία ότι οι ακτές που περιβάλλουν τον Ατλαντικό Ωκεανό ήταν κάποτε ενωμένες. Πενήντα χρόνια αργότερα ένας γάλλος επιστήμονας, ο Αντόνιο Σνάιντερ-Πελεγκρίνι, υπέθεσε πως η παρουσία ταυτόσημων απολιθωμάτων φυτών στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εναποθέσεις άνθρακα μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν οι δύο ήπειροι ήταν αρχικά ενωμένες. Στην ίδια τροχιά κινούμενος, ο Φρανκ Β. Τέιλορ από τις Η.Π.Α. εξήγησε το σχηματισμό ορισμένων οροσειρών με τη θεωρία της σύγκρουσης των ηπείρων.

Η πρώτη αληθινά λεπτομερειακή και συνεκτική θεωρία για τη μετατόπιση των ηπείρων προτάθηκε το 1912 από τον Άλφρενr Βέγκενερ, τον Γερμανό γεωλόγο. To 1937 ο Αλεξάντρ Λ. Ντι Τουά, ένας νοτιοαφρικανός γεωλόγος, τροποποίησε την υπόθεση του Βέγκενερ προτείνοντας δύο αρχέγονες ηπείρους, τη Λαυρασία στο Βορρά και την Γκοντβάνα στο νότο. Ωστόσο, το ενδιαφέρον για τη θεωρία της μετατόπισης των ηπείρων αναζωπυρώθηκε, καθώς αυξήθηκε η γνώση μας για το μαγνητικό πεδίο της Γης, χάρη στις μελέτες των γεωφυσικών Στάνλεϊ κ. Ράνκορν, Π.Μ.Σ. Μπλάκετ κ.α. Σιδηρομαγνητικά μεταλλεύματα όπως ο μαγνητίτης, αποκτούν μόνιμο μαγνητισμό, όταν κρυσταλλοποιούνται ως στοιχεία πυριγενών λίθων. Η διεύθυνση του μαγνητικού τους πεδίου είναι ίδια με εκείνη του μαγνητικού πεδίου της Γης κατά τη στιγμή της κρυσταλλοποίησής τους. Σωματίδια μαγνητικών υλικών που απελευθερώνονται με διάφορους φυσικούς τρόπους από τους πυριγενείς λίθους αναδιατάσσονται σύμφωνα με τη διεύθυνση του μαγνητικού πεδίου της Γης και ενσωματώνονται σε διάφορα ιζηματογενή στρώματα. Οι μελέτες της παραμένουσας μαγνήτισης σε διαφορετικά στρώματα έδειξε πως μαγνητικοί πόλοι όιαφορετικών εποχών σε όλα τα σημεία του κόσμου έχουν αλλάξει με τo πέρασμα του χρόνου. Οι αποκλίσεις των πόλων είναι διαφορετικές για κάθε ήπειρο, αλλά οι τιμές τους εξηγούνται μόνο στις βάση της υπόθεσης ότι οι ήπειροι ήταν κάποτε ενωμένες. Οι αποκλίσεις για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, για παράδειγμα, δείχνουν πως η τελευταία μετακινήθηκε περίπου 30° Δυτικά σε σχέση με την Ευρώπη από την Τριάσια περίοδο, δηλαδή από τη θέση που είχε πριν από 245 εκατομμύρια χρόνια.

Η αυξημένη γνώση μας για το σχηματισμό του ωκεάνειου πυθμένα και η επακόλουθη διατύπωση των θεωριών της εξάπλωσης του θαλάσσιου πυθμένα και των τεκτονικών πλακών, ισχυροποίησε ακόμη περισσότερο τη θεωρία της μετατόπισης των ηπείρων. Στην αρχή της δεκαετίας του '60 ο αμερικανός γεωφυσικός Χάρι Χ. Χες πρότεινε την υπόθεση πως διαρκώς δημιουργείται νέος ωκεάνειος φλοιός, εξαιτίας της διαρκούς ηφαιστειακής δραστηριότητας στις μεσωκεάνειες οροσειρές. Αυτές τις ωκεάνειες οροσειρές μπορούμε να τις φανταστούμε τις ως υποβρύχια βουνά που ακολουθούν μια ελικοειδή πορεία περίπου 60.000 χλμ. κατά μήκος του πυθμένα. Λειωμένο υλικό από το μανδύα της Γης έρχεται στην επιφάνεια, ψύχεται και κατόπιν σπρώχνεται από νέες εκρήξεις. Έτσι, ο πυθμένας του ωκεανού σπρώνεται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Στα τέλη του '60 αρκετοί αμερικανοί ερευνητές, ανάμεσά τους οι Τζακ Ε. Όλιβερ και Μπράιαν Λ. Άιζακς, σύνδεσαν τη ιδέα της εξάπλωσης του πυθμένα των ωκεανών με εκείνη της μετατόπισης των ηπείρων και διαμόρφωσαν τη θεωρία των τεκτονικών πλακών.

Αλ Γκορ.

Το Νόμπελ Ειρήνης τούς απονέμεται "για τις προσπάθειές συλλογής και μετάδοσης γνώσεων σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές που προκαλούνται από τον άνθρωπο και για τη θεμελίωση των αναγκαίων μέτρων στον αγώνα κατά των αλλαγών αυτών", δήλωσε στο Οσλο ο πρόεδρος της νορβηγικής επιτροπής Ολε Ντάνμπολτ Μγιόες.

Η IPCC ιδρύθηκε το 1988 από τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό και το Πρόγραμμα Περιβάλλοντος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Σκοπός του πάνελ είναι η αξιολόγηση της επιστημονικής γνωστικής βάσης και των ερευνών που διεξάγονται για τη μελέτη των κλιματικών αλλαγών. Η IPCC αξιολογεί επίσης τις συνέπειες των κλιματικών μεταβολών που προέρχονται από ανθρώπινη δραστηριότητα, μελετώντας πιθανές πολιτικές και δράσεις για την αντιμετώπιση των ενδεχόμενων κινδύνων.

"Με τιμά βαθιά το γεγονός ότι έλαβα το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης", αναφέρει σε δήλωσή του ο Αλ Γκορ.

"Το βραβείο αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία επειδή έχω την τιμή να το μοιράζομαι με τη Διακυβερνητική Διάσκεψη για τις Κλιματικές Αλλαγές, το κορυφαίο στον κόσμο επιστημονικό σώμα που είναι αφιερωμένο στη βελτίωση των γνώσεών μας για την κλιματική κρίση, , μια ομάδα τα μέλη της οποίας έχουν εργαστεί ακούραστα και ανιδιοτελώς για πολλά χρόνια".

Ο Γκορ δήλωσε επίσης πως θα δωρίσει όλο το μερίδιό του από το έπαθλο.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Διακυβερνητικής Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Αλλαγές, ο ινδός επιστήμονας Ραζέντρα Πασάουρι, δήλωσε σήμερα ότι η τιμητική διάκριση προς τον Αλ Γκορ και το όργανο των Ηνωμένων Εθνών για τις κλιματικές αλλαγές θα επιτρέψει να δημιουργηθεί η συνείδηση ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη χρήζει επείγουσας αντιμετώπισης.

"Ελπίζω ότι αυτό θα φέρει το θέμα στο προσκήνιο", δήλωσε από το Νέο Δελχί ο πρόεδρος της Διάσκεψης του ΟΗΕ. "Αισθάνομαι προνομιούχος που μοιραζόμαστε αυτό βραβείο με κάποιον τόσο διακεκριμένο όσο ο Αλ Γκορ", είπε.

Το βραβείο, ένα δίπλωμα , ένα χρυσό μετάλλιο και μια επιταγή 10 εκατομμυρίων σουηδικών κορωνών- θα τους απονεμηθεί στο Οσλο στις 10 Δεκεμβρίου.

Oleum.

Το ορυκτό πετρέλαιο, ή "αργό πετρέλαιο" όπως λέγεται, μπορεί να ποικίλλει στην εμφάνιση, τη σύνθεση, και την καθαρότητα. Χρησιμοποιείται συνήθως για την παραγωγή, μέσω της διύλισης, καυσίμων για μηχανές εσωτερικής καύσης και για το λόγο αυτό είναι μια σημαντική πηγή ενέργειας (στατιστικές παγκόσμιας ενέργειας ΔΟΕ - Διεθνής Οργανισμός Ενεργείας). Είναι επίσης η πρώτη ύλη για πολλά χημικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων των διαλυτών, των λιπασμάτων, των φυτοφαρμάκων, καθώς και στα συνθετικά προϊόντα όπως των πλαστικών και των απορρυπαντικών μέχρι ακόμη και ορισμένων εκρηκτικών υλών. Τα προϊόντα αυτά που προέρχονται απ' το πετρέλαιο λέγονται πετροχημικά και ο κλάδος της χημείας που ασχολείται με την ανάπτυξή τους πετροχημεία.

Συνήθως ως πετρέλαιο εννοούμε τα υγρά αποθέματα που περιλαμβάνουν το αργό πετρέλαιο, αέρια (φυσικά αέρια) και στερεά (άσφαλτο ή πίσσα).

Είναι γενικά αποδεκτό ότι το πετρέλαιο δημιουργήθηκε με την αποσύνθεση θαλασσίων, κυρίως, ζώων και φυτών, που θάφτηκαν κάτω από διαδοχικές στιβάδες λάσπης, πριν από 400-500 εκατομμύρια χρόνια. Η αρχική προϋπόθεση για μια τέτοια γένεση πετρελαίου είναι μια ρηχή θάλασσα με νερά πλούσια σε ζώα και φυτά, από μικροσκοπικά μέχρι μεγάλα. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι παθαίνοντας οι οργανισμοί, βουλιάζουν στο βυθό και θάβονται σε λάσπη. Το οξυγόνο στο βυθό πρέπει να είναι περιορισμένο ώστε η αποσύνθεση των οργανισμών να είναι αργή. Με το πέρασμα του χρόνου, λάσπη και πηλός, κάθονται πάνω σ’ αυτές τις αποθέσεις, δημιουργώντας τεράστιες πιέσεις. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, χημικές διεργασίες μετατρέπουν τους οργανισμούς σε πετρέλαιο και αέριο.

Το πετρέλαιο είναι υγρό ελαιώδες ή παχύρρευστο, με καστανό χρώμα, χαρακτηριστική δυσάρεστη οσμή, αδιάλυτο στο νερό και ελαφρότερο απ’ αυτό. Έχει πυκνότητα από 0,73gr/cm3 μέχρι 1,04gr/cm3 και η θερμαντική ικανότητά του φτάνει σε 10.400kcal/gr –11.000kcal/gr.Αποτελείται από υδρογονάνθρακες (ενώσεις άνθρακα και υδρογόνου που σε κανονικές θερμοκρασίες και πιέσεις μπορεί να είναι αέριες, υγρές ή στερεές, ανάλογα με την πολυπλοκότητα των μορίων τους) που βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε διάφορα βάθη, κάτω από το έδαφος ή τη θάλασσα.

Επειδή το πετρέλαιο βρίσκεται πάντα σε θερμοκρασία ανώτερη από το σημείο ζέσης μερικών συστατικών του είναι αδύνατος ο καθορισμός ενός σημείο ζέσης, κοινού για όλα τα συστατικά του αργού πετρελαίου. Για τον ίδιο λόγο είναι αδύνατο να μιλήσουμε και για σημείο πήξης, αφού τα διάφορα συστατικά του στερεοποιούνται σε διαφορετικές θερμοκρασίες.

Η αναζήτηση κοιτασμάτων πετρελαίου απαιτεί ειδικές γεωλογικές και γεωφυσικές μελέτες, οι οποίες εντοπίζουν περιοχές με μεγάλη πιθανότητα παρουσίας πετρελαιοφόρου κοιτάσματος. Η πιθανότητα βέβαια να βρεθεί πετρέλαιο μετά από γεώτρηση είναι 1 προς 10Η έρευνα για πετρέλαιο διενεργείται σε δύο φάσεις : η πρώτη αποτελείται από τις γεωλογικές και γεωφυσικές μελέτες και η δεύτερη περιλαμβάνει μία ή περισσότερες ερευνητικές γεωτρήσεις.

Το πετρέλαιο και τα αέρια μπορούν να συγκεντρωθούν σε κοιτάσματα αν υπάρχουν ορισμένες γεωλογικές συνθήκες.

1) Η παρουσία ενός βράχου που χρησιμεύει ως αποθήκη και έχει πόρους συνδεμένους μεταξύ τους ή ρωγμές και κενά.

2) Η παρουσία πάνω από τη βραχο-αποθήκη ενός σχηματισμού αδιάβροχου (που συχνά λέγεται καπέλο)

3) Η ύπαρξη ενός «κλεισίματος», δηλαδή ενός γεωλογικού σχηματισμού που εμποδίζει τη διαφυγή υγρών και αερίων.

Συνήθως τα αποθέματα βρίσκονται σε αντίκλινα ή σε σημεία όπου π.χ. εξαιτίας μιας καθίζησης υπάρχει ασυνέχεια στα πετρώματα.

Η έρευνα για την ανακάλυψη του πετρελαίου περιλαμβάνει : α) φωτογράφηση του χώρου, όπου φαίνονται καθαρά οι πιθανές τοποθεσίες για γεώτρηση, β) γεωλογική έρευνα, οπότε γίνεται χαρτογράφηση των πετρωμάτων και γ) γεωφυσική έρευνα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι η σεισμική, η σταθμική, η μαγνητική, η ηλεκτρική κ.α.

Η πιο γνωστή και η πιο χρησιμοποιούμενη μέθοδος είναι η σεισμική. Η σεισμική μελέτη ενός πεδίου γίνεται με μια σειρά μικρών εκρήξεων, κοντά στην επιφάνεια του εδάφους. Σεισμόμετρα καταγράφουν τα κύματα που φτάνουν σ’ αυτά με ανάκλαση, πάνω σε ορισμένα πετρώματα. Με βάση το χρόνο που έκαναν τα κύματα να διανύσουν τις αποστάσεις και τις διαφορετικές ταχύτητες με τις οποίες διαπερνούν στρώματα με διαφορετική πυκνότητα, γίνεται χαρτογράφηση του υπεδάφους.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ερευνητές παρουσιάζουν οι περιθωριακές ημίκλειστες θάλασσες, όπως η Βόρεια Θάλασσα, ο Περσικός κόλπος, η Θάλασσα της Ιρλανδίας, ο Κόλπος του Χάντσον, ο Κόλπος του Αγίου Λαυρεντίου, ο Εύξεινος Πόντος, η Κασπία, η ερυθρά Θάλασσα, η Αδριατική και η Θάλασσα των Βαλεαρίδων. Όλες αυτές οι θάλασσες παρουσιάζουν κατάλληλες ιζηματοδομές για την παγίδευση του πετρελαίου και έχουν σχετικά μικρά βάθη. Η περιορισμένη τους τοπογραφία ευνοεί τη συγκέντρωση και διατήρηση του οργανικού υλικού των πετρελαίων και αναμένεται η παρουσία ευνοϊκών δομών αποθήκευσης. Τα περιβάλλοντα είναι επίσης ευνοϊκά για απόθεση εβαπορίτων και σε μερικές από αυτές έχουν ήδη χαρτογραφηθεί διαπυρικές δομές αλατιού και αργιλικών σχιστόλιθων, ενώ και άλλες περιθωριακές λεκάνες χαρακτηρίζονται από την συνέχιση των πτυχώσεων των γειτονικών χέρσων.

Το σκηνικό λοιπόν της έρευνας για πετρέλαιο μεταφέρεται στα υποθαλάσσια ηπειρωτικά περιθώρια και στις εσωτερικές θάλασσες που αναμένεται να δώσουν μεγάλο αριθμό νέων παραγωγικών πετρελαιοφόρων περιοχών τα επόμενα χρόνια.

Το Πρωτόκολλο του Κιότο.

Το Πρωτόκολλο του Κιότο είναι σήμερα το μόνο διεθνές εργαλείο που αναγνωρίζει την ανάγκη δράσης για την αποτροπή των κλιματικών αλλαγών. Όμως, οι στόχοι περιορισμού αερίων του θερμοκηπίου που προβλέπονται από αυτό δεν είναι αρκετοί για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Το κλίμα αλλάζει. Οι πάγοι στους πόλους λιώνουν, η στάθμη των θαλασσών ανεβαίνει, ακραία καιρικά φαινόμενα μαστίζουν ολόκληρες περιοχές του πλανήτη αφήνοντας πίσω τους ανθρώπινα θύματα και υλικές καταστροφές. Οι επιστήμονες και οι κυβερνήσεις παγκοσμίως συμφωνούν: οι κλιματικές αλλαγές έχουν προκληθεί από ανθρώπινες δραστηριότητες και οι επιπτώσεις τους θα είναι καταστροφικές.

Για το πρόβλημα ευθύνεται κυρίως η παραγωγή ενέργειας από ορυκτά καύσιμα (πετρέλαιο, άνθρακας, φυσικό αέριο). Σήμερα ξέρουμε τι μας περιμένει αν δεν περιορίσουμε τις εκπομπές ρύπων (αερίων του θερμοκηπίου) και αν δεν αλλάξουμε άμεσα το ενεργειακό μας μοντέλο.

Επιστημονικές μελέτες προειδοποιούν ότι αν συνεχιστεί η συσσώρευση αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε συνεχιζόμενη αύξηση της μέσης θερμοκρασίας και άνοδο της στάθμης της θάλασσας, συχνότερα και εντονότερα ακραία καιρικά φαινόμενα, ξηρασίες, πλημμύρες, επανεμφάνιση ασθενειών, καταστροφές καλλιεργειών και οικοσυστημάτων, καθώς και απώλειες ανθρώπινων ζωών.

Οι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν ήδη. Ο συνδυασμός ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (όπως αιολική, ηλιακή, γεωθερμία) με την εξοικονόμηση ενέργειας προσφέρουν τη μόνη ασφαλή διέξοδο. Ταυτόχρονα άλλες τεχνολογικές λύσεις, όπως η υποκατάσταση των ψυκτικών που χρησιμοποιούνται σε ψυγεία και κλιματιστικά δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η έρευνα και η βιομηχανία για να αποτραπούν οι κλιματικές αλλαγές.

Ο έλεγχος των ορυκτών καυσίμων συχνά πυροδοτεί πολεμικές συγκρούσεις. Οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να επιδοτούν τις βιομηχανίες ορυκτών καυσίμων. Εταιρίες, κυβερνήσεις και πολίτες πρέπει να στραφούν άμεσα προς τις καθαρές, βιώσιμες ενεργειακές λύσεις, την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και στην εξοικονόμηση ενέργειας. Ιδιαίτερη έμφαση και βοήθεια πρέπει να δοθεί στις αναπτυσσόμενες χώρες και στα σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ανθρώπων που, αυτή τη στιγμή, δεν έχουν καν πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια.

Πέρα από τις κυβερνήσεις και τις εταιρίες όμως, ο καθένας μας μπορεί να συμβάλει ενεργά στην αποτροπή των κλιματικών αλλαγών και τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου με κάποιες απλές, καθημερινές ενέργειες. Ας μη χάνουμε χρόνο λοιπόν.